پیشگامان ساختمان بررسی میکند : چند سالی است که بحث خانه های خالی به عنوان یکی از چالش های پیش روی حوزه مسکن به حساب می آید به گونه ای که برخی از کارشناسان بر این باور هستند که سامان دهی به وضعیت خانه های خالی می تواند تا حد زیادی مشکل رخنه کرده بر بازار مسکن را برطرف کند،
اما این در حالی است که تا به امروز هیچ نسخه موثری برای حل این مشکل از سوی مسوولان امر پیشنهاد نشده است و همچنین تجربه چند سال گذشته نیز، مبین این مساله است که مُسکن های کوتاه مدت چاره حل این مشکل نیست.
امروزه با توجه به وجود مشکلات عدیده پیش روی حوزه مسکن، وجود بیش از دو میلیون خانه خالی در کشور که ساکنان آنها شاید در طول سال حتی کمتر از یک هفته در آن سکنی دارند به طور حتم سیاست درستی تلقی نمی شود ، چرا که در مقابل ما شاهد نداشتن مسکن قشر وسیعی از جامعه هستیم که این تقابل در آمارهای موجود نشان عدم اتخاذ تدابیر و برنامه مناسب از سوی دولت مردان دارد.
از سوی دیگر باید مد نظر داشت که وجود خانه های خالی تنها به بازار مسکن مشکلاتی را تحمیل نکرده است بلکه بنا به اظهار نظر کارشناسان اقتصادی، با توجه به اینکه امروزه به اندازه بیش از 250 میلیارد دلار خانه خالی در کشور وجود دارد این مبلغ می توانست در صنعت به رکود رفته کشور سرمایه گذاری شود تا از این وادی علاوه بر پویایی بخش صنعت شاهد اشتغال زایی پایدار هم باشیم، باید توجه داشت که این اظهار نظر شاید درست و یا منطقی به نظر برسد اما در مقابل برخی از کارشناسان حوزه مسکن نیز معتقدند که نظریه تجمیع سرمایه در خانه های خالی از اساس اشتباه است چرا که پول در این واحدها تبدیل به کاشی، سیمان، آهن آلات و... شده است و دوباره به سیستم اقتصادی بازگشته است.

اما در این مجال باید متذکر شد که این نوع گردش سرمایه کوتاه مدت است و تنها در سیکل زمانی کوتاهی شاهد چرخش سرمایه هستیم اما در بلند مدت این نوع سرمایه گذاری هیچ فایده ای برای اقتصاد کشور بر جای نگذاشته است به غیر از اینکه منجر به کاهش نقدینگی برخی از افراد شده است. باید توجه داشت رشد فزاینده خانه های خالی طی سال های 90 تا 95 ، را شاید به توان در افزایش چشمگیر انبوه سازی جستجو کرد چرا که طی سال های مذکور شاهد ساخت انبوه خانه های بودیم که متقاضی زیادی نداشت یعنی عرضه و تقاضا در این سیکل زمانی با هم همخوانی نداشت، بنابراین برخی از افراد اقدام به خرید کردند البته باید اذعان داشت که وجود تمام خانه های خالی از سکنه محصول این دوره نیست اما به طورکلی می توان این دوره را در رشد خانه های خالی موثر دانست.

از این رو انتظار می رود برای افزایش آمار خانه های خالی مسوولان امر راهکار مناسبی را برای عرضه و تقاضا مسکن داشته باشند. برای حل این معضل برنامه های بسیاری پیشنهاد شد که یکی از آنها اخذ مالیات از خانه های خالی بود که این طرح به علت عدم وجود اقدامات کارشناسانه در ابتدای راه متوقف شد چرا که دور زدن قانون مالیاتی متاسفانه در کشور امر بدیهی است بدین معنا که صاحبان این نوع از خانه ها به راحتی از ترفندهایی استفاده می کنند که ملک آنها جزو خانه های خالی محسوب نشود با این اوصاف نسخه راهگشای مسوولان یعنی اخذ مالیات از خانه های خالی به بن بست رسید، چرا که زیر ساخت های لازم برای تحقق این مهم فراهم نشده بود و همچنین عدم وجود بانک اطلاعاتی کامل و جامع نیز مانعی برای تحقق مالیات بر خانه های خالی شد. 
 این در حالی است که چندی پبش وزارت راه و شهر سازی وعده هایی مبنی بر راه اندزی این سامانه داده بود اما بنا به دلایل نامعلومی هنوز به مرحله اجرا در نیامده است.
بدیهی است وجود مشوق های کارآمد می تواند راهکار مناسبی برای حل این معضل محسوب شود، چرا که تجربه کشورهای موفق نشان دهنده این موضوع است که با اجرای این کار می توان از تولید کنندگان و یا انبوه سازان حمایت کرد چرا که در صورت عدم اجرای این مهم خانه های خالی تنها هزینه های سنگینی برای نگهداری به مالکان خود وارد می کنند و دست آخر نیز باعث ایجاد لطمه به اقتصاد کشور در بلند مدت خواهد شد.